هیچ خبری از لطافت نیست

بدم مي‌آيد. متنفر مي‌شوم. متنفر از اين كه توي منو باشم، منويي كه يك شکمْ‌سیر، دارد نگاه‌اش می‌کند یا به سرعت از زیر دست بقیه درش می‌آورد-آیا گرسنه است؟ یا حریص؟ یا خودخواه؟- حالا باید بنشینم که انتخاب‌ام کنند تا نهایت این راه مرا ببلعند. شاید هم تف کرده و بالا بیاورند. خیلی سرنوشت تلخی می‌شود. باید فکری بکنم... فکرهایم را بریزم توی یک سفره یا ملافه‌ی پهن شده روی زمین و بعد یکی را که از همه به‌تر است انتخاب کنم. یکی که بتواند مرا رها کند از همه‌ی این فکرها که باعث می‌شود فکر کنم آدم‌ها خیلی کثیف و پست‌اند... حتا تو.

...

این‌ها را سان سور کردم. چرا که نه؟ باید بگویم من هم بلدم. دور دور ادعاست و عمل نکردن. دور دور دیدن گه دیگران است و نه خودم. دور دور داشتن اعتماد به نفسی خیلی بزرگ و توهمی خیلی عمیق و گفتن این است که من هیچم!

فردا یا شاید روز بعدش می‌خواهم از آزاده بگویم. از ماهزاده. شاید هم از پونه. می‌خواهم از خودم، از صبا، از آراز هم بگویم. از کورش اسدی، از علی ناجیان، از پطروسیان، از بسکین رابینز و از جلسه‌ی شعر و داستان بابل. از همه بیش‌تر می‌خواهم از سیاوش بگویم. سیاوش و زن‌اش گلی که توی یک سوپر در بابلسر کار می‌کنند و با هم دوست شدیم. یک دوستی خطرناک. یک دوستی خطرناک که شاید زندگی آن‌ها را خراب کند. فردا از اس‌ام اسی که برای پدرام رضایی زاده برای تبریک چاپ کتاب‌اش فرستادم و نرفت(!) هم می‌نویسم و این که فکر کردم شاید حکمتی بوده و بعد به خودم فحش دادم بابت این فکر. فردا باز هم هی از ماهزاده می‌گویم که خیلی همه چیز من شده. که خیلی‌ها نمی شناسندش. که واقعی است. و از این بگویم که آزاده کامل‌ترین هنرمندی است که دیده‌ام. و هنرمندانه و فکر-روشن زندگی می‌کند.

فردا اصلن از خودم نمی‌گویم. فردا و پس فردا می‌نشینم و هی نگاه می‌کنم. و برای حامد شاملو هم دست تکان می‌دهم که دارد در و دیوارها را ریده‌مان می‌کند.