گل‌نسا جونُم كارا بهتر مي‌شه

حالا دیگر می‌توانم بگویم باران‌های این‌جا چند نوع‌اند. باران‌های شلاقی که پشت بند دو سه طوفانی که تا به حال دیده‌ام آمده‌اند و جوری زمین را می‌پوشانند که زمین را دیگر زمین نمی‌بینی، سطح یک دریاچه یا برکه می‌بینی یا حتا-اگر افق دید وسیع باشد- می‌توانی تصور کنی که دریاست. باران‌های ممتد که بی‌هیچ عرض اندامی آرام و بی‌خبر شروع می‌شوند و می‌بارند و می‌بارند و می‌بارند تا حوصله‌ات را سر ببرند. تا تو که عاشق بارانی خسته شوی و تکیه بدهی به پنجره و پیشانی‌ات را بچسبانی به شیشه و منتظر بمانی. آن قدر همه چیز شسته شده که بی‌رنگ می‌شود. اما این باران که نم نم است و از شور به در نمی‌شود، حال مرا عوض می‌کند. خوب‌ام می‌کند. یادم می‌اندازد به سبزی و به دو بوته‌ی شمع‌دانی که توی باغچه قلمه زده‌ام. به خزه‌های روی پوست درخت. به قدم زدن با تو توی ساحل- با همین تصویر کلیشه‌ای و دست‌مالی شده که به وقت اجرا عجب زنده و زیباست و هنوز بدیع- به سنگ‌های جلوی مغازه که براق می‌شوند بی آن‌که ساب خورده باشند. به روشنی و مهربانی دل صبا و ... فراموش کردن همه‌ی دل‌گیری‌هام. و هنوز فکر می‌کنم، مثل کودکی‌ها، جادوی این آب که از آسمان می‌ریزد چیست...

.

زير گروه: تجربه‌ها