از دور می‌فهمی که باران می‌آید

.

از تونل که بیرون می‌آیی
سیلی می‌زند باد
گونه‌ات را
و مرطوب
از تونل که بیرون می‌آیی
غم نم می‌کشد
خنک که نمی‌شود دل‌ت
اما
نفس از باریک‌راهِ غم‌بادِ فریاد‌هایِ خشکیده و گرم ِحلقوم،
رها می‌شود
تا برگ درخت
از تونل که بیرون می‌آیی
کوله را به آن یکی شانه بده
خانه را می‌بینی

.