.

غروب شد
هوای یار دلم را گرفت
هوای یار فریاد شد
غم را با کتاب افطار گشودم
رها کردم
از بندش

بعد
دل به جاده زده بودم.

امروز عصر را توی یک کتاب‌فروشی گذراندم که دیگر برایم خاطره‌انگیزترین و عزیزترین کتاب فروشی دنیاست. اول کتاب‌ها بودند و ما و برق نبود و بعد باز همان‌ها بودیم و آدم‌ها. از دور جوانی را دیدم که کتاب را برداشت، با دقت نگاه کرد و ورق زد، قسمتی از یک داستان را خواند. سیلویا را شاید یا امیرعلی. بعد خیلی مودبانه کتاب را سرجایش گذاشت. باران می‌آمد و دریادادور می‌خواند و دو زن، آن‌جا، دوستم بودند، یکی آرام بود و انگار با موسیقی دایمی که در ذهن‌اش همیشه دارد نواخته می‌شود می‌رقصید و آن دیگر، کتاب‌فروش، در جنبش مدام، تمام هوش و حواسش را به کتاب‌ها داده بود و کتاب‌ها چه با او دوست بودند و او چقدر بزرگ بود. باران می‌آمد و هوای سردِ کتاب‌فروشی تمیز و پاک و خوش‌عطر بود. حرف‌ها همه قصه بود. واژه‌ها توی هوای کتاب‌فروشی معلق بودند. پسرکی نقاشی کشیده‌بود و پسرک دیگر تازه‌تازه دُ، رِ، می آموخته بود و کلاویه‌ها را لمس کرده‌بود. از دور، از روی صندلی، اما خیلی دور، نگاه که کردم انگار جزیره‌ای بود، فارغ از غم، فارق از خشم، انگار کتاب‌ها آمده بودند آدم‌ها را با خود برده بودند آن‌جا که خنک بود و خوب بود و دوستی بود و صلح بود و صفا.