میرنامیرا

.

امروز میان دشت سبز کنار حانه، میان آن وسعت، اسبی دیدم؛ نجیب و آرام اما آن قدر با قدرت و صُلب که ناگزیر نقطه‌ی وصل‌اش به خاک را جُستم. در مثال انسان به حیوان، مناقشه‌ای نیست چه بسا دیده‌ایم این روزها حَیَوان را در لباس انسان. اما این تابلوی دل‌انگیز پیش دیدگان من بود و زمزمه‌ای بیخ گوشم نوایی بود که می‌خواند:مراقب باشید كه آن‏ها شما را تحریك نكنند و به هنگام نابودكردن خود به كاشانه و كشورتان لطمه نزنند.

.

.

برای میر نامیرا

آرامش تو
همان «نفس مطمئن»
همان صدای موج دریای دی‌شب
که فرو می‌رفت میان شن‌ها،
نسیم نیمه‌های شب
یا نزدیک سحر
که برگ‌های درخت گردو را می‌رقصانْد

ایمان تو
ساق پای مادیان مغرور است
گردن افراشته
میان سبزیِ دشت
که تا چشم
که تا قوسِ نرمِ زمین
که تا افق
دل‌ام را قُرص می‌کند.

حالا لالا لا لالالایی
کودک روی پایم تاب می‌خورَد...

.

.