به همین سادگی

.

.

مجموعه‌ی داستان من با عنوان «سریرا، سیلویا و دیگران» که تیرماه دو سال قبل که تا امروز می شود دو سال و یک ماه و نیم ماه، به نشر چشمه سپرده شده بود، مجوز برای چاپ و انتشار نگرفته. همین. خبر را هم دوستی گفت که نام من را با چشم خودش دیده بود.اصلاحیه‌ای هم در کار نیست.یعنی این که بروی یک کلمه را یک جور دیگر بنویسی یا یک جمله را برداری و این‌ها که اگر هم بود ... نه نمی‌کردم مگر به لحاظ فنی و تکنیکی که بعید است. این را این جا می‌نویسم چون بعضی از دوستان و خود ناشر گفتند بیا برو ارشاد و پی‌گیری کن. و منظورشان از «پی‌گیری کردن» هر چه بود بماند، اما قصد داشتم ماه رمضان که شد و این‌جا، یعنی قهوه‌خانه‌مان را وقتی نیمه‌تعطیل کردیم، بیایم تهران و بروم ببینم توی ساختمان بهارستان چه خبر است. باز این هم بماند که با این خبرهایی که دارم از این‌جا از این مُلک، تعقیب می‌کنم که نیمی شان به لطایف عبید زاکانی و مکاشفات اعتمادالسلطنه گفته‌اند«زکی»، توقع بی‌جایی است که بخواهم خیلی معقول و منطقی و نه از راه‌های خلاف عرف مشکل را حل کنم.(مشکل؟ اعتقاد دارم این مجموعه داستان شاید مجموعه‌ی اول باشد اما زحمت زیادی برده و آدم‌های زیادی هم که از من بزرگ‌تر است سایه‌شان و خودشان تاییدش کردند) من مذهب‌ام را توی دل‌ام نگه می‌دارم و با خدای خودم توی دل‌ام حرف می‌زنم. اهل هوار زدن نیستم. اهل باج دادن هم که نیستم. فکر می‌کنم نه من که همه‌ی آدم‌ها هم نمی‌خواهند در کاری که دوست دارند و عاشقانه دنبال می‌کنند،کوتوله باشند و یا میان‌باره. پس می‌ماند خداحافظی از مجموعه داستان اول‌ام و آماده کردن دومی! این‌ها را هم که می‌گویم برای این‌که جایی ثبت باشد یادگار از یک قحطی، یک اتفاق عجیب یک... یک.... یک چیزی که هیچ وقت نمی‌توانم با واژه تعریف‌اش کنم. اما خوب زندگی‌اش کردم. از هفت ساله‌گی دارم زندگی‌اش می‌کنم. هر روز و هر دم.

.

پ.ن عکس... عکس طرح روی جلدی بود که آراز طراحی کرده بود و خیلی دوست‌اش داشتم... خیلی.
.

نامرتبط: این‌جا را بخوانید از همان لطایف‌الغرایب روزگار است.

.

.