آیه‌های شهر مرده 2

دیشب عکس‌هایی توی سرم می‌چرخیدند که می بایست می‌نوشتم‌شان. اما ننوشتم. چرای‌اش را نمی‌دانم. جدیدترها چراهای زیادی روبه روی‌ام سبز می شوند که معناشان را نمی‌فهمم. جواب شان را نمی‌دانم. یعنی دلیل کارهای خودم و تصمیم‌هام را نمی‌فهمم. چرا یک جا عصبانی می‌شوم و چرا جای دیگر بی‌خیال‌ام. امروز کسی می‌گفت تو تازه داری با سنت‌های شهرستان آشنا می‌شوی و وای به حال این که بخواهی خو بگیری. این‌ها اصلن بد نیست. خیلی‌هاشان خوب هم هست اما متاسفانه خیلی دور است از امروز. یعنی خیلی‌هاش مال دیروز است. هر قدر خوب باشد. ما ناچاریم به زندگی کردن. گریزی نداریم از پیش رفتن. یک چیزهایی را باید تکاند. من این جمله را می‌پذیرم که: «باید مطلقن مدرن بود» نسبت به مطلق‌اش، چرا، کمی شک دارم؛ اما با کلیت قضیه موافق‌ام. ضمن این که گوشه‌ای از آن که گوشه‌ی نسبتن بزرگی هم هست خودم را می‌بینم. این هم یعنی همان فردیت. یعنی آن انتخابی که کردم برای زندگی‌ام. حالا هر جا و به هر شکل. نمی‌خواهم عواملی باشند که سرعت‌ام را بگیرند. مثل همین خوی سنتی، همان محافظه‌کار بودن و دل به دریا نزدن یا اگر زدن با یک جلیقه‌ی نجات پریدن توی دریا(!). این دیگر آن نیست. خیلی فرق می‌کند. کافه پیانو را دوست نداشتم اما یک جمله‌اش- و نه مفهومی که داشت توی داستان- بدجور به دل‌ام می‌نشیند. آن هم این که«متوسط بودن چیز بدی است» باید یا همه را داشت یا هیچ. این مانیفست من است. از توبره و آخور خوردن را به هیچ وجه خوش ندارم. مثل ساخت و پاخت‌های ادبی یا سیاسی یا هر چه. آدم یا باید کثافت باشد و این کثافت‌اش را داد بزند و رو باشد مثل هیتلر و صدام و دیکتاتور تروخیو* یا این‌که ... منظورم این است که پاچه‌خاری (منظورم دقیقن اصطلاح دیگرش بود که ربط مستقیمی به دستمال یزدی دارد) را نچ... نیستم.

.

.

*شخصیت دیکتاتور توی کتاب سور بز ماریو بارگاس یوسا