ما هیچ کسان‌ایم که هیچ نمی‌کنیم در یکی شهر ِبی‌حادثه*

.

.

از وقتی فهمیدم که نمی‌شود بسازم، تصاویر ذهنی‌ام را و بناهای یک اشکوبه‌ی وسیع دل‌ام را این‌طور اخت شدم، این طور آموخته شدم. حالا هم نمی‌دانم بهتر بود اگر که پشت همان موویلا با براده‌های نگاتیو و چسب خیال‌ام را می‌پروراندم یا پشت میزی بزرگ تی-گونیا را بالا و پایین می بردم و راپید به دست، سرپناهِ امنی برای خودم و آدم‌ها می‌ساختم یا حالا که خیالاتم را همان طور خیال‌وار می‌سازم با کلمه. توی هر باری که خودم پاپس کشیدم و فهمیدم که مرد میدان نیستم یا نمی‌شود و یا ... دل‌ام گر نگرفته بود تا حالا که دارد چهار سال می‌شود این دست و پا بسته‌گی. خسته شده‌ام. آن‌قدر خسته که وقتی می‌نویسم "خسته شده‌ام" چشم‌هام می‌سوزد و بینی‌ام تیر می‌کشد. من هم می‌خواستم مثل شماها بنشینم دور، خیلی دور و تماشاچی این های و هوی باشم و برای داستان‌هایم ماده‌ی خام بردارم. من هم، مثل همه‌ی شما، این شب‌ها تب و تاب‌های اردی‌-وار ِ بهشت را دارم. من هم جفتی چشم مهربان دارم و دست‌های بزرگ پوشاننده‌ی هر غم و دخترکی مثل برگ گل و خیلی چیزهای دیگر که شاید بی‌نیازم کند به این عصبیت‌ها و هیجان‌ها. من اما چه کنم که انسان‌ام و بیش‌تر و بیش‌تر می‌خواهم لابد... می‌گویم لابد چون شک دارم حق آزاد زیستن را دارم یا نه... حق گفتن داستان‌هایم را دارم یا نه... حق ساختن خیالاتم را دارم یا نه و اگر دارم آیا می‌توانم بنمایانم‌شان یا نه... حق این که چند پنج سال دیگر بنشینم و خودم را جلد کنم با چند جلد از آن خیالاتم و بگویم این‌ها همه‌ی «زندگی نکرده»‌ام است. زندگی نکرده می‌دانی که چیست... آرزو چی؟

.

.

.

* رمادی/آرش جواهری/نشر چشمه-83/ ص45