شنبه، اسفند ۰۳، ۱۳۸۷

انیماسیون

.
هیچ‌کس، هیچ مرد نمی‌تواند پیراهن صورتی دخترانه‌ای را که بوی سافتلن می‌دهد آن‌طور مهربانانه روی زمین پهن کند و آستین‌هایش را تا کند رو به داخل و دست بکشد آرام روی پارچه و یقه را برگرداند و لباس را روح بدهد، جان ببخشد؛ انگار دختربچه همین حالا آمده خانه و توی دست‌اش یک گل زرد صحرایی است و می‌گوید سلام.
برای همین است که می‌گویم هیچ‌کس، هیچ‌مرد، نشده که چشم‌های‌اش این قدر از محبت لب‌پر بزند.
.

۲ نظر:

ناشناس گفت...

i was lost in darkness"
"i was lost in crowd"
i was lost in time
i was lost in myself
nobody can find me
nobody can help me
because my dreams are dead
i forget my way
i forget myself
and finally i get up at 4am and i feel lonely and enjoy music_calm and silence at 2 ghadam maande be sobh

Shine گفت...

موهای ننم سیخ شد از این پست