آهای! من غم دارم می‌فهمید؟

.

.

انگار خوش‌حالید که این یک‌صد و شصت و هشت نفر هم رفته‌اند جایی که سهراب را بردید و ندا و یعقوب و ...-همین‌طور اسم است که دارد زنده می‌شود- نگویید نه که حالم خیلی بد می‌شود. قابل یک نوار سیاه کوچک گوشه‌ی تصویر ملی‌تان را نداشت؟ البته می‌دانم عصری باید عروس فراری را نشان می‌دادید ... فردا هم که بساط خواهران غریب پوراحمد است با ساز و آوازهایش؟ راستی پوراحمد مگر بد نبود... آهان مثل شجریان که خودش مطرب است اما ربنایش زینت محفل‌تان و ایران سرای امیدش داغ‌کن تنورهاتان.

ببخشید من چه خنگ‌ام که هر از گاه یادم می‌رود که وقتی شما شادید، من غم دارم و البته خلافش هم صادق نیست.

.

.